snutki: Przedostatni dzień badań - czas na refleksje [Kasia P., Stasia i Ola]

Fotomania [Kasia P. i Stasia]

Dzisiaj ponownie byłyśmy w Golinie, gdzie razem z Anną Weroniką i Olą asystowałyśmy przy sesji zdjęciowej wykonywanej przez Violkę w kościele. Zobaczyłyśmy tam najstarsze zbiory snutek – niektóre mają nawet prawie 100 lat. Jedna z nich robiona była również przez samą Helenę Moszczyńską. Zrobiły na nas naprawdę ogromne wrażenie. Wycięto w nich praktycznie całe płótno, pozostawiono sam haft i oczywiście snutki co sprawiało, że wyglądały misternie i delikatnie.
Miałyśmy na ten dzień zaplanowane dwa wywiady – jeden z panią z zespołu folklorystycznego z Goliny, drugi z sołtysem. Pojechałyśmy razem do domu naszej pierwszej informatorki, gdzie zrobiłyśmy jej mini sesję zdjęciową w tradycyjnym stroju ludowym. Dziewczyny pojechały do salki obok kościoła, gdzie miały uwiecznić kolejnych golińskich modeli prezentujących swoje stroje, potem do jeszcze jednej pani, która okazała się prawdziwą fotomodelką. Po wywiadzie z sołtysem dołączyłyśmy do nich i wspólnie kontynuowałyśmy ten fotograficzny maraton.
Wszyscy dzisiejsi modele z wielką dumą ubierali swoje regionalne stroje, pozowali, prezentowali swoje dokonania. Dobrze, że są jeszcze ludzie którym naprawdę zależy na kultywowaniu swojej tradycji. Dodatkowo wszyscy przyjęli nas bardzo serdecznie, dzięki czemu poświęcenie, jakie poniosłyśmy zrywając się bladym świtem i jadąc w porannej mgle do Goliny zostały nam wynagrodzone, domowym plackiem, kilkoma kawami i przepysznym obiadem. Przemiłym akcentem na koniec naszych badań terenowych był również fakt, że pan sołtys z którym miałyśmy okazję rozmawiać, jako jedyny prawidłowo skojarzył czym jest konwencja UNESCO. Jutro czeka nas już tylko sesja zdjęciowa w snutkowych i tiulowych czepcach w Muzeum Regionalnym w Jarocinie, a potem powrót do domu i transkrybowanie wywiadów.

Fot. V. Kuś, Serwetki pani Danieli, Golina

Fot. V. Kuś, Narzędzia do wykonywania frywolitki, Jarocin

Fot. V. Kuś, Zakładanie czepca, Golina

Fot. V. Kuś, Pani Eugenia pokazuje Kasi i Inie, jak sprawnie posługiwać się czółenkiem podczas wykonywania frywolitki, Jarocin

Fot. V. Kuś, Przedstawiciele zespołu folklorystycznego "Noskowiacy", Nosków

Fot. V. Kuś, Obiad u informatorów, Golina

"Wakacje" badacza [Ola]

Tegoroczne wakacje okazały się niezwykle obfite w wyjazdy badawcze. Od początku lipca aż do dziś, z większymi lub mniejszymi przerwami, byłam na czterech badaniach terenowych. Ale nie tylko ja miałam tak pracowity czas w wakacje. Wiele dziewczyn biorących udział w projekcie PTL-u również przeprowadziło wywiady w ramach innych projektów badawczych. Ten w Jarocinie jest już ostatni w tym roku…

Jarocin i okolice okazały się być zupełnie inne niż Biała Podlaska czy Włodawa. Inna mentalność ludzi cechująca się początkowym dystansem i sceptycyzmem względem drugiego – obcego – człowieka, sprawiła, że czasem czuliśmy się mniej pewnie niż na pograniczu Podlasia i Lubelszczyzny, gdzie spotykaliśmy się ze spontaniczną otwartością i serdecznością ze strony naszych rozmówców. Wielkopolska z kolei ma swój urok, harmonijność, dostojność, porządek, solidność i zdecydowanie. Tymi słowami chyba najlepiej opisać krajobraz kulturowy i jego otoczenie społeczne. Początkowy dystans ludzi, przy bliższym poznaniu, został przez nich odrzucony i przy następnych kontaktach traktowano nas już jak dobrych znajomych, goszczono w swoich domach i dzielono się rodzinnymi historiami.

Wielkopolska coraz bardziej mi się podoba, a czasami zaczyna mi przypominać moje rodzinne strony na Żuławach. Choć oba regiony dzieli znaczna odległość, to można znaleźć tu i wiatraki, i wierzby i ślady osadnictwa olęderskiego. Ciekawe czy jacyś Olędrzy w Wielkopolsce też zafascynowali się snutką? Bo ja tak!