snutki: Gdy założyłam strój [Kasia A.]

Sezon badawczy, zakończony snutkami, już za nami. Nikt nie miał dzisiaj poumawianych wywiadów, więc do południa oddawałyśmy się słodkiemu lenistwu i pakowaniu bagaży. Po odpoczynku czekało nas jeszcze jedno zadanie – sesja zdjęciowa! O godz. 14 zjawiłyśmy się w Muzeum Regionalnym w Jarocinie, gdzie czekała już na nas Violka wraz ze swoim sprzętem. Każda z nas, ubrana w przepiękny tiulowy czepiec ze zbiorów muzeum, pozowała do zdjęcia. W plastikowych bransoletkach, pomalowanymi paznokciami (i co niektórzy z dredami) wyglądałyśmy… przedziwnie. Ubrane na miarę dziewczyn XXI wieku, ale w ludowych czepcach, wszystkie stanęłyśmy przed obiektywem, mając na sobie tak cenne i piękne rzeczy. Fotografie z przodu, z tyłu, z profilu… Violka w przeciwieństwie do nas ciężko dziś pracowała, a my świetnie się bawiłyśmy!

Potem przyszedł czas na pachnący naftaliną strój ludowy i to było moje zadanie. Najpierw koszula, suknia, kryza, czepiec, czerwone korale. Aha! I jeszcze halka, w którą ledwo się zmieściłam. Dżinsy i trampki pod spodem przypominały mi, że jednak nie przeniosłam się w czasie, a tylko się przebrałam. Strój piękny, ale (na szczęście) nie tak sztywny i ciężki jak strój łowicki. Mimo wszystko czułam się w nim dosyć dostojnie, choć z pewnością tak nie wyglądałam. Od razu stałam wyprostowana znów pozując to z jednej, to z drugiej strony. Ufff… i już po wszystkim, można zdjąć strój. Modelka ze mnie żadna, ale za to zdolności Violki na pewno zredukują wszelkie niedoskonałości. Jeszcze tylko kilka zdjęć snutkowych zbiorów w muzeum i wszyscy mogli rozejść się do domów. Ostatnie badania tego sezonu zakończone, a my chwilę później myślimy już o następnych...